Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Η ενοχή της χαράς

Αγαπημένοι μου cουλοί αναγνωστες, χαιρετε χωρίς ενοχές.

Θα έχετε βιώσει κι εσεις, όπως κι εγώ, φαντάζομαι στιγμές που χάνεις το θάρρος σου και απογοητεύεσαι εντελώς από ανθρώπους και καταστάσεις. Παρατηρήσατε μήπως, σε δευτερο χρόνο, πως όταν δεν είστε πολύ καλά, κάτι μαγικό συμβαίνει και όλα ανατρέπονται εντός σας; Νομίζω πως αυτο έχει να κάνει με κάτι νομοτελειακά ισχύον.

Κι εξηγουμαι: ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να ζει δυστυχισμένος, κι όταν εκπέσει σε μια τέτοια κατάσταση, οι μηχανισμοί της φύσης λειτουργούν έτσι ώστε να μπορέσει να δει καθαρά τι συμβαίνει και να βρει εκ νέου τον σωστο δρόμο προς τη χαρά και την ευτυχία. Συνήθως είναι ένας άνθρωπος που έρχεται κοντά, σου λέει δυο σκέψεις του και πέντε παραδείγματα και σε κάνει να αναθαρρήσεις. Μπορεί να γεννηθεί ένας νέος έρωτας, να δημιουργηθεί μια υπέροχη φιλία κλπ.

Έλεγα παλαιότερα να μην απογοητεύεστε οταν κλείνει μια πόρτα στη ζωή σας ή όταν δεν ανοίγει για καιρό κάποια άλλη. Έλεγα πως δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα, τί μας περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου και τώρα τελευταία πάνω που είχα πάψει κι εγώ να αισιοδοξώ μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναβρω τη χαρά μου και την ευτυχία και να επιστρέψω στη παλαιότερη μου κοσμοφιλοσοφία που είναι αυτή ακριβώς: Μην απογοητευεσαι γιατί δε ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου.

Χτες βράδυ είχα την ευτυχία να παραβρεθώ στην παρουσίαση βιβλίου του πατρός Χαραλάμπους Λίβυου Παπαδόπουλου, βιβλίου με τίτλο : Η ενοχή της χαράς. Με κάλεσε μια φίλη να πάμε και είπα: γιατί όχι; Πήγα, άκουσα, συζήτησα και αγόρασα το βιβλίο το οποίο ήδη διάβασα χτες αργά τη νύχτα.


Για τον συγγραφέα δεν ξέρω να σας πω πολλά. Ξέρω ό,τι κατάλαβα χτες βράδυ από τα λεγόμενα του και έπειτα από τα γραφόμενά του. Και δεν πρέπει να είμαστε προκατειλημμένοι με τις ιδέες και με τα πρόσωπα. Το ράσο του δεν τον κατέταξε σε αυτό που ειρωνικά αναφέρω ως "παπαδαριό". Νέος άνθρωπος, μορφωμένος και από σπουδές και από εμπειρίες, μίλησε με θέρμη για την χαρά και πόσο παρεξηγημένη έννοια είναι μέσα στους κόλπους της εκκλησίας, σε αυτό που ειρωνικά κι εκείνος ανέφερε  ως "ευσεβισμό". Εγώ το αναφέρω ως "δήθεν" αλλά το ίδιο λέμε.

Η χαρά λοιπόν είναι απαραίτητη συνθήκη για τη ζωή μας, βασικό συστατικό της σούπας που λέγεται τρόπος ζωής. Αν δεν βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους δεν είναι χριστιανοί, ειπε ο Λίβυος. Και μου άρεσε ιδιαίτερα που συνεχώς τόνιζε: Δε θα μιλάμε για τους χριστιανούς αλλά για τους ανθρώπους γενικά.

Μίλησε για το τί είναι και τί δεν είναι χαρά. Την διέκρινε από την ευχαρίστηση ή από τον ενθουσιασμό, την απομόνωσε από ό,τι προκαλούν τα υλικά αγαθά στη ζωή μας ή ο πλούτος. Χαρά είναι κάτι εσωτερικό και πηγαίο που αποκαλύπτεται και κορυφώνεται στο βλέμμα μας, στην έκφραση του προσώπου μας και απέχει μακράν από τη θλίψη και την κατάθλιψη.

Η θλίψη και η κατάθλιψη τόνισε θέλουν θεραπεία. Αλλά τί είναι θεραπεία; Δεν είναι απαραίτητα η καταπολέμηση μιας ασθένειας αλλά θεραπεία είναι ο τρόπος που μια ασθένεια την κρατάμε σε καταστολή και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της χωρίς να προκαλούμε κακό στον εαυτό μας. Πρέπει να εκπαιδευτεί ο άνθρωπος από μικρή ηλικία για να μάθει να διαχειρίζεται και τον κακό του εαυτό γιατί όλοι μέσα μας έχουμε και το φως και το σκοτάδι και αυτά τα δυο άλλοτε αντιπαλεύουν και άλλοτε μπορούν να συνεργαστούν με κάποιο τρόπο.

Κανείς δεν είναι τέλειος, πρόσθεσε. Αν περιμένεις να χαρείς όταν οι συνθήκες γύρω σου είναι ιδανικές, δε θα χαρείς ποτέ γιατί ποτέ και τίποτα δεν είναι ιδανικό σε αυτή τη ζωή και τέλειο. Υπάρχουν όμως μικρά πράγματα για τα οποία πρέπει να νιώθουμε χαρούμενοι που μας συμβαίνουν αλλιώς είμαστε αχάριστοι απέναντι στον εαυτό μας, στη ζωή και στον Θεό εν τέλει.

Μια ακόμη ωραία ιδέα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η αναφορά του στους ανθρώπους που δεν ζούν αλλά απλώς επιβιώνουν. (Εδώ κάπου με βρήκα κι εμένα). Είπε πως ο εγωισμός μας κάνει να πιστεύουμε πως όλα τα καλά τα πετυχαίνουμε εμείς στη ζωή μας. Ελέγχουμε τα πάντα, αποφασίζουμε για τα πάντα, φτιάχνουμε κουτακια με ναι ή οχι και θεωρούμε πως είμαστε οι παντοδύναμοι μόνο εμείς και κανείς άλλος. Ετσι, απομακρυνόμαστε από τις μικρές απλές χαρές γιατί αναζητάμε εκείνο που εμείς χτίσαμε ως ιδανικο και για το οποίο παλεύουμε με νύχια και με δόντια παρόλο που τα εμπόδια που εμφανίζονται είναι απροσπέλαστα και αυτό το παραμορφωμένο ιδανικό δεν υφίσταται ούτε καν ως ιδανικό. Πρόκειται για πλασματικές χαρές που δεν έχουν στάλα αυθεντικότητας και βιωσιμότητας. Κι επειδή ο εγωιστης θεωρεί ότι θα τα καταφερει, εμμένει με ψυχαναγκαστική εμμονή, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ουσία της ζωής που συνήθως είναι πολύ πιο μικρά και κυρίως απλά πράγματα.

Πρόσθεσε, επίσης πως πολλά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου (ή χριστιανού) δεν είναι επιτεύγματα του, αλλά δώρα του Θεού. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κάθε μέρα που ξημερώνει για μας. Όπως καταλαβαίνετε, όσοι κυρίως με γνωρίζετε, προσπαθώ τεχνηέντως να αναφέρω όσα στοιχεία δεν περιλαμβάνουν την χριστιανική θρησκεία, όχι γιατί θέλω να γίνω αρεστή και σε εκείνους που δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά γιατί κι ο ίδιος ο Λίβυος ανέλυσε πλευρές της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου δοσμένες όχι υπό το φως του χριστιανισμού αλλά υπό το φως του ανθρωπισμού.

Σίγουρα, ως ιερέας αποτύπωσε και το πνευματικό κομμάτι του όλου θέματος περί χαράς. Εν ολίγοις δεν μπορεί να πιστεύεις στον Θεο και να μην είσαι χαρούμενος. Όμως πολλοί άνθρωποι δεν αγαπούν το Θεό γιατί πολύ απλά δε μπορούν να αγαπήσουν τον διπλανό τους. Αν δεν αγαπάς τον ανθρωπο που τον βλέπεις δίπλα σου, τόνισε, πώς μπορείς να αγαπήσεις τον Θεό που δεν τον βλέπεις; Άρα, επέμεινε, οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας θα μας φέρουν πιο κοντά και στον Θεό.

Τέλος, έγινε εκτενής αναφορά στο θέμα των σχέσεων γονέων και παιδιών. Πώς θα διδάξει ο γονιός το παιδί του τη χαρά; Όταν ρωτήθηκε γι' αυτό, απάντησε απλα και καθαρά: μέσω του παραδείγματος.Όταν οι γονείς είναι χαρούμενοι άνθρωποι και χαμογελαστοί, τα παιδιά αυτό θα λάβουν ως παράδειγμα. Κι έπειτα επήλθε μια ανάλυση περί ιδιοτελούς ή ανιδιοτελούς αγάπης των γονέων προς τα παιδιά τους. Κάποιοι γονείς θεωρούν πως θα βοηθήσουν το παιδί μόνο αν αυτό ακολουθήσει το δρόμοπου θα χαράξουν οι γονείς του γι' αυτό. Κάτι τέτοιο μοιάζει με σύμβαση, μόνο που οι γονείς δε το λένε απ΄την αρχή έτσι ώστε να είναι πράγματι συμφωνία κάτι τέτοιο. πχ Θα σου χτίσω σπίτι μόνο αν παντρευτείς αυτόν. Αν συμφωνήσουν και οι δυο πλευρές, κάτι τέτοιο δε μοιάζει, αλλά είναι μια σύμβαση. Και δεν ειναι κατακριτέα.

Όμως τις περισσότερες φορές οι γονείς έμμεσα προσπαθούν να επιβάλλουν τα θέλω τους στα παιδιά τους διαλύοντας τα κυριολεκτικά. Ενώ πρέπει να μάθουν κάποια στιγμή οι γονείς, τόνισε, ότι κάθε άνθρωπος πορεύεται την ατομική του, μοναδική διαδρομή ζωής με την πρόνοια του Θεου.

Θα μπορούσα να γράφω για πάντα, σκέψεις που ειπώθηκαν ή σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα από τη χτεσινοβραδινή συζήτηση. Δε θα το κάνω, γιατί ήδη το κείμενο βγήκε πέντε σεντόνια μαζί. Αλλά μακάρι, αν βρείτε μια ευκαιρία, και ακούσετε πως παρουσιάζει κάπου το βιβλίο του, είτε είστε χριστιανοί είτε όχι, αξίζει να πάτε να τον ακούσετε. Οι απόψεις του είναι επαναστατικές, ρηξικέλευθες, αυθεντικές, και ακουμπάνε στη βάση του βιώματος και όχι στη βάση της θεωρίας.

Το βιβλίο του είναι στραμμένο προς πιο πνευματικά θέματα. Αναλύει τη χαρά και την ενοχή της υπό το πρίσμα της χριστιανικής διδασκαλίας, με αποφθεύγματα από πατέρες της εκκλησίας και με παραδείγματα από εξομολογήσεις φίλων, γνωστών και αγνώστων. Όμως, ακόμη και για κάποιον που δεν πιστεύει στο Θεό, το ανάγνωσμα του βιβλίου με λίγο φιλτράρισμα θα αποτελέσει εγχειρίδιο ανάλυσης της πραγματικής χαράς που ζεσταίνει και μαλακώνει τη καρδιά.

Μην δίνετε και μεγάλη σημασία στον ηθικολόγο που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Καλύτερα να ακούτε τη συνείδηδη.

Να χαιρεστε χωρίς ενοχές. Η χαρά είναι πηγή ζωής. Και η ζωή είναι δώρο που πρέπει να τιμάμε.

6 σχόλια:

  1. Αγαπημένο μου κουλό παιδί, σ' ευχαριστώ για το σεντόνι που διάβασα! Συγχρόνως έκανα την αυτοκριτική μου, μια και τις περισσότερες φορές [εκτός από μία] τυχαίνει να συναντώ το παπαδαριό. Ολα αυτά τα λόγια από στόμα κληρικού δεν τα άκουσα. Οι αλήθειες και η ουσιαστική αγαλλίαση έρχεται από τα απλά...
    Στο τέλειο, έχω μια ανημποριά, δεν θα το κατακτήσω και το ξέρω!
    Μην είμαστε και παράλογοι!

    Σ΄αγαπώ!
    Να γελάς, να χαίρεσαι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου, εγώ να δεις αυτοκριτική που έκανα σαν διάβασα όλο το βιβλίο.
      Το συμπέρασμα είναι ένα.
      Χαρά για τα απλά και τα καθημερινά κι έχει ο θεός.
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  2. τα λόγια τα παχιά τα λόγια τα μεγάλα ......τα υπόλοιπα στο τραγούδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έφτιαξες λογαριασμό για να μας τραγουδήσεις. Αυτό κι αν είναι χαρά.

      Διαγραφή
  3. Βεβαιως και θα συμφωνησω ολοψυχα..
    Ειναι αληθεια,οτι η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ειναι Φασιστικο ιδιωμα...
    [Φταινε οι γυναικες..Οι παπαδες,οι υπαλληλοι οι ταξιτζηδες,οι αλλοδαποι,οι χαζοι ΚΛΠ]
    Η αληθεια ειναι οτι ακουω απο αυτα που διαβασα..Επαναστατικες λογικες,απο εναν ιερεα...
    Καλοδεχουμενο και παραδειγμα προς μιμηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ ενώ πήγα διστακτικά, έμεινα άφωνη με τις θέσεις του και τα επιχειρήματα του. Στο πλαίσιο του ανθρωπιστικου με βρήκε σύμμαχο απόψεων. Στο πνευματικό κομμάτι θέλω δουλίτσα ακόμη για να πειστω, αν πειστω.
      Φιλιά

      Διαγραφή

Πες μια cουλαμάρα κι εσύ....Μπορείς!!!